مرگ باز هم مرگ

ای کاش یه قطره آب بودم یا قطره روغن، می چکدم رو زمین و می رفتم تو خاک.

مثل وقتی که می میرم.

الآن که فکرشو می کنم. یادم می آد خواهرم اون وقتا که پشت کنکور بود تو کتاباش می نوشت مریم بمیر، مریم بمیر.

من هم که از بست سالگی درست بیست سالگی فهمیدم به بودن آلوده بودن یعنی چی؟ دلم می خواست هستیم نیستی بشه. 

به دنبال راه های خودکشی بودم و هستم. زندگی هیچ وقت بهتر نیست تا وقتی زنده ایم. وقتی می می ریم روی خوب شو نشون می ده و این یه حقه است یه حقه که بگیم آخی، طفلک، فلانی اگر زنده بود این روزها رو می دید..‌چه حیف!

امروز پست اومد و بسته سفارشی رو آورد. خیلی دعا دعا کردم کسی خونه نباشه وقتی می آد ولی همه بودن.

کلی غر شنیدم بابتش. فقط پنجاه تومن شده بودن. آرزوی مرگ کردم مثل همیشه مثل همیه.

این آرزوی منه وقتی سر کلاس زبانم وقتی هر کجا هستم و تن لشم رو به این ور و اون ور می برم. این آرزوی منه.

گاهی فکر می کنم خودمو جلپی ماشین بندازم ولی باید مختصات دقیق باشه که طوری تصادف کنم که زنده نمونم و اینکه اعضامو اهدا کنم، حیفه تو بدن من باشن.

یا اینکهخوش خیم سینم بدخیم بشن و سراسر بدنمو بگیرن. اما اونجوری باز پول خرجم می کنن، نه.

همون مرگ یهویی راحت تره.

مورهای خوس