تنهاییی

این روزا به شدت بهانه گیر شدم وگرنه وضعیت تنهاییم مث سابقه.

پیمان بعد از چند ماه برگشت اما قربون برنگشتنش. تصمیم‌گرفتیم مث قبل کاری به کار هم نداشته باشیم. با اینکه من پیمانو خیلی دوست دارم و خیلی هم ازش یاد می گیرم و یه جورایی همفکرم باهاش، ولی علنا میگخ که کلی دوست دختر داره. یه جورایی تم روشنفکری داره، به من میگه تو یه دوست صمیمی هستی همین. حتا به عنوان دوست دختر هم قبول نداره و تاکید داره که وابستگی نباید پیش بیاد.

من اما نمی خوام و نمی تونم بی تفاوت باشم، چون من فقط پیمانو دارم. دختر خیلی تنهایی هستم. باید بگم اینمدت در نبود پیمان اونقدر با تنهایی ام سازگار شده بودم که حضور کسی اون رو خراب می کرد، اونم کسی که همش باید غصه ی آنلاین بودن شو بخورم و اینمه الآن با کی رفته کافه یا سینما. اونطوری استرس بیشتری بهم وارد می شد اونم وقتی که نباید استرس داشته باشم.

من رسما آدم‌گشادی هستم. واقعا. لباسام همه دارن جر می خورن از بس تنگ شدن،چون هیچ تحرکی ندارم. این مسئله منو نارتحت نمی کنه چون می خوام چاق تر هم بشم تا بترکم و بمیرم.